आज सकाळी उठल्यापासूनच मनात धाकधुक सुरु झाली.... आता आम्ही जगातल्या हाय्येस्ट मोटोरेबल रोडवर जाणार होतो... खारदुंग-ला पास ! लेह पासून फक्त ५० किमी लांब .... आणि तिकडे जायचा रस्ताही लेह शहरातून दिसत होता .... आम्ही एकदमच १८३८० फुटांवर जाणार होतो .... भीती अशासाठी होती कि , टांगलांग - ला हे खारदुंग-ला पास पेक्षा उंचीने कमी होतं , त्या तिथे माझी ही हालत झाली , इथे आता तर त्यापेक्षाही अधिक उंचीवर जायचे होते ... त्यामुळे मी तिथे जाईन तर दुचाकीवर ... पण येताना मात्र चार चाकीवर येईन कि चार खांद्यांवर ...?? ही भीती मनात घर करून बसली ... इतकी कि मी मेडीकल मध्ये जाऊन ऑक्सिजनचा एक छोटा सिलिंडर पण विकत घेतला ..., उगाच रिस्क कशाला घ्या...! आम्ही निघणार तेवढ्यात खोप्याचं लक्ष त्याच्या बुलेटच्या मागच्या टायरकडे गेलं .... त्याचा तो टायर आणि मागील मडगार्ड घासून टायरची झीज सुरु झालीय असं लक्षात आलं ... हि खरंच चिंतेची बाब होती... असाच जर टायर घासत राहिला तर तो फुटण्याचा संभव होता ... आणि मुख्य म्हणजे त्यावरील सामानामुळे आणि वजनामुळे तर तो नक्कीच फुटला असता ... आता काहीही करून garage गाठणं भाग होतं. आम्ही शहराच्या बाहेर एका garage मध्ये गेलो ... तिथे बाकीचे लोकही आपापल्या बुलेट दुरुस्त करून घेण्यासाठी आले होते ... गाड्यांच्या रांगा लागल्या होत्या , मग थांबणं तर आलंच ... आम्ही वर खारदुंग-ला च्या दिशेने बघितलं ... वर खूप काळे ढग जमा झाले होते ... तिथे जोरदार पाउस आणि हिमवृष्टी होणार अशी चिन्हे दिसत होती ... आमच्या हॉटेलचा मालक निघताना म्हणाला होता कि तिथलं वातावरण सारखं बदलत असतं ... सकाळी तर तसं काही दिसत नव्हतं ... आणि आता वर जोरदार हिमवृष्टी होतेय हे बघून तर आम्ही ' आता काही खरं नाही ! ' असेच चेहरे केले ...
इकडे garage वाल्याने आमची गाडी हातात घेतली... तो त्याच्या कामात भलताच तरबेज होता ... गाडीला बघता क्षणीच त्याने काय प्रॉब्लेम आहे ते सांगितलं ... मागच्या टायरमध्ये लोखंडी रॉड टाकून मडगार्ड वर उचलून घेतलं... मी , पप्या आणि संदीप तिथे असलेल्या दुसऱ्या बुलेट बघत बसलो... २-३ तास त्यातच गेले , काम झालं , आम्ही निघालो . तोपर्यंत खारदुंग-ला पास वर हिमवृष्टी होऊन गेली होती ... आमचं नशीब चांगलं म्हणून खोप्याची गाडी garage ला घेऊन जायला लागली नाहीतर आम्ही त्या हिमवृष्टीत नेमके सापडलो असतो ... खारदुंग-ला ला जाताना रस्ता मात्र चांगला होता . असाच रस्ता असेल तर मग बरं आहे असा विचार करत असतानाच एकदम दगड मातीचा रस्ता सुरु झाला ... काही अंदाज बांधू लागलो कि निसर्ग त्याचे झाकून ठेवलेले पत्ते आमच्यासमोर उलघडत असे ... unpredictable ...!!! जसजसे वर जाऊ तसतसे रस्त्याची परिस्थिती बिघडत होती ... खरं सांगायचं तर त्या ठिकाणी रस्ता तयार करणं हेच जिकिरीचं काम आहे ... खडक असा तो कुठे नाहीच... नुसती ठिसूळ माती ... वळणावळणाचे U टर्न घेत आम्ही वर चढू लागलो.... बाजूची ठिसूळ माती घसरून खालच्या रस्त्यावर पडत होती ... आम्ही मध्यापर्यंत आलो... इथून पुढे रस्त्यावर बर्फाच्या राशी पडलेल्या दिसू लागल्या ... त्यांतून झिरपणाऱ्या पाण्यामुळे आणि ठिसूळ मातीमुळे रस्त्यात बऱ्याच ठिकाणी चिखलाचा राडा झाला होता ....
संदीपची आणि खोप्याची गाडी व्यवस्थित होती , पण पप्याची गाडी सारखी मागे मागेच राहत होती... आम्ही एका ठिकाणी थांबून त्याची वाट पाहू लागलो... त्याची गाडी प्रॉब्लेम द्यायला लागली ... थोड अंतर गेलं कि गरम होऊन बंद पडत होती ... पप्या अगदी मेटाकुटीला आला होता ... रस्त्यात कुणाच्यातरी २ यामाहा FZ गाड्या बंद पडलेल्या अवस्थेत उभ्या असलेल्या आम्ही मागे पहिल्या होत्या ... आणि दुर्दैवाने पप्याची गाडी यामाहा FZ च होती.... आम्ही खारदुंग-ला वर पोहोचलो तरी पप्या अजून कसा आला नाही म्हणून आम्ही पुन्हा खाली यायला निघालो तर महाशय हळूहळू येत असलेले दिसले... तो केवळ पप्या होता म्हणून वरपर्यंत त्याची यामाहा गाडी घेऊन येऊ शकला ... मानलं साल्याला ...!
' खारदुंग-ला वर १० मिनिटांच्या वर थांबू देत नाहीत ' , ' सगळ्यात उंच ठिकाणचा रस्ता असल्याने श्वास घायला फार त्रास होतो ' , वगैरे वगैरे अशी मौलिक माहिती आधीच सांगून खोप्याने माझं उरलं सुरलं धैर्यही संपवलं होतं ... वर कोणीच नसेल असा कयास बांधून माथ्यावर पोहोचलो आणि बघतो तर काय ...?? वर माणसांची जत्राच भरल्यासारखी वाटत होती .... लहान लहान मुले बर्फात खेळत होती... बरीच वयस्कर माणसेही तिथे आम्हाला दिसली... जगातला सगळ्यात उंच cafeteria ही तिथे होता . आता बोला....!! आणि इतक्या उंचीवर श्वासाचा ही काही त्रास जाणवत नव्हता .... पुन्हा पोपट ...!! घाबरून विकत घेतलेला ऑक्सिजनचा सिलिंडर वाया गेला... ! पण वरचं वातावरण फारच आल्हाददायक होतं ... सर्वत्र बर्फाच्या पांढऱ्या राशी ... मस्त उन पडल होतं ... आणि त्याचं परावर्तन होऊन डोळ्यांसमोर प्रारणं चमकत होती... आम्ही सर्वांनी खारदुंग - ला लिहिलेल्या पाटी समोर उभं राहून फोटो काढून घेतले ...
खर तर आम्ही पुढे नुब्रा vally लाही जाणार होतो पण ते आणखी १०० किमी पुढे होते आणि आधीच निघायला उशीर झाल्याने आमचा नाईलाज झाला... खारदुंग - ला पर्यंत जाऊन आम्ही पुन्हा माघारी फिरलो... परतीच्या वाटेवर पप्या कुठे गायब झाला काही कळलं नाही , तो आम्हाला डायरेक्ट जेवणाच्या हॉटेलवर भेटला... जेवण झाल्यावर आम्हाला भलताच कंटाळा आला... खोप्या आणि पियू म्हणत होते कि थिकसे मॉनेस्ट्री बघायला जाऊया , पण आम्हाला जाम वैताग आला होता , मी संदीप आणि पप्या रूम वर जाऊन पडलो ... खोप्या आणि पियुचा उत्साह खरच हेवा वाटण्याजोगा होता ... ते दोघे गेले ती मॉनेस्ट्री बघायला ... ! पण नंतर त्या मॉनेस्ट्रीचे फोटो बघितले आणि तिथे न जाऊन आम्ही बरंच काही मिस केलं असं वाटू लागलं ... संध्याकाळी संदीप ने त्याची गाडी garage मध्ये नेली , गाडीचे शॉकअब्सोर्बेर खराब झाले होते , ते बदलले ... पप्याच्या गाडीचेही काम निघाल्याने आम्ही दोघे दुसऱ्या garage मध्ये गेलो... तिथे एक जण आम्हाला भेटला , तोही तिथे त्याची बाईक दुरुस्त करायला आला होता . त्याने कथन केलेले अनुभव ऐकले आणि आम्ही सर्दच झालो... रोहतांग मध्ये एका ओढ्यात पडून त्याचे पाकीट , इतर महत्वाची कार्डे , कागदपत्रे वाहून गेली ...., पँगाँग लेक वरून येताना शैतान नाल्यात स्वतः वाहून जाता जाता वाचला , खारदुंग ला मध्ये गाडीवरून धडपडला , गाडी बंद पडली ... आणि १० किमी च्या वर अंतर गाडी ढकलत घेऊन आला .... हे ऐकल्यावर मात्र आम्ही आतापर्यंत झालेल्या प्रवासात चांगलेच सुदैवी ठरलेले होतो असं वाटू लागलं.... एव्हढं सगळं त्या माणसाबाबत घडलं पण त्याच्या चेहऱ्यावर थकव्याचा किंवा नैराश्येचा लवलेशही नव्हता ... उलट ते आम्हाला सांगताना त्याच्या चेहऱ्यावर एक अनामिक तेज दिसत होतं .... युद्ध जिंकून आलेल्या सैनिकाला त्याच्या जखमांची काहीच पर्वा नसते .... खरंच , हा प्रदेशच असा आहे कि तिथे माणसाचा कस लागतो ... एकाच वेळी स्वर्गासम सृष्टीसौंदर्याची प्रचीती येते आणि त्याचवेळी नरकयातनाही भोगाव्या लागतात... आणि आम्ही त्याचा ' याची देही याची डोळा ' अनुभव घेत होतो ...
