मनमौजी : ऑक्टोबर 2015

" शून्य मिंटात आलो ..." म्हणून मी फोन कट केला आणि धावतच रेल्वेचा ब्रिज चढु लागलो . लोकल नुकतीच प्लॅटफॉर्मवर लागली होती . जवळ जवळ सर्वच डब्यांमधुन लोकांनी आपापल्या पद्धतीने सजावट करायला सुरुवात केली होती . आमची अंबरनाथ लोकल सरासरी दहा मिनिटे प्लॅटफॉर्मवर थांबते . त्यामुळे ह्या दहा मिनिटांत आम्हाला सगळी सजावट उरकायची होती . गाडी सुटल्यावर पुजा होणार होती . लोकलमधला हा दसरा खरंच काही औरच असतो . सर्व सणांहुन वेगळा साजरा होतो आणि तोही अगदी उत्साहात ! मी धावत आमच्या डब्यापाशी गेलो . शरद - भरत झेंडूच्या फुलांच्या माळा खिडक्यांना आणि दरवाज्याला लावत होते . सावंत आणि भडकमकर डब्याच्या आत झिरमिळया आणि पताका लावत होते .

" अरे काय यार मध्या , ये लवकर मदतीला .... " भरत म्हणाला .

“ सॉरी … सॉरी … ” म्हणत मी लगेच जाऊन माझी बॅग ठेवली आणि त्यांना मदत करायला लागलो . माझ्या हातात काम देऊन शरद कुठेतरी निघुन गेला . मी फुलांच्या माळा लोकलच्या खिडक्यांना गुंडाळू लागलो . आत जिग्नेस देवीचा फोटो खिड़कीच्या वरच्या मोकळ्या जागेत चिकटवत होता . नायर अंकल त्याला मदत करत होते . डोअरवरचा रवीच्या ग्रुपनेही त्यांच्या जागेत सजावट केली होती . डोअरला झेंडूच्या फुलांचे तोरण बांधले होते . आमची लोकल सोन्याचे दागिने घातल्यासारखी सजली होती . सर्व डब्यात उत्साहाचं वातावरण होतं . जो तो एकमेकांना ' हॅप्पी दसरा ' करत होता . आमची तयारी होते न होते तोच प्लॅटफॉर्मवर ढोल आणि ताशांचा आवाज यायला लागला . सगळे बाहेर बघु लागले तर शरद ढोल ताशा घेऊन आला होता ... थेट प्लॅटफॉर्मवर ! तो कधी काय करील काही सांगता येत नाही ... त्याने आम्हा सगळ्यांना बाहेर बोलावले . त्या ढोल ताशाचा ठेका असा होता की कधी आमची पावले थिरकायला लागली कळलेच नाही . मग रवीचा ग्रुप आणि बाकीचे ग्रुपही आमच्यात सामील झाले . लेडीज कंपार्टमेंटमधल्या बायका सुधा बाहेर येऊन बघु लागल्या . मग काय आमच्या लोकांना चेवच चढला. वरातीत नाचल्याप्रमाणे सगळे नाचायला लागले . मी सहज बघितलं , अँटी व्हायरस सुद्धा कौतुकाने आमच्याकडे बघत होती . एकदा माझ्याकडे बघुन 'मस्त' अशी हाताने हलकीशी खुण पण केली . मला प्लॅटफॉर्मवरचा पत्रा ठेंगणा वाटायला लागला . पाच मिनिटे आमचे नाचकाम चालू होते . अचानक लोकलने हॉर्न दिला . सगळ्यांची गाडीत चढायची घाई झाली . लोकल हलली आणि सगळे गोंधळ करत चढु लागले . गाडीत चढता चढता शरदने ढोलवाल्याला २०० रु. दिले आणि तो आत आला . सगळे त्याच्या ह्या सरप्राईजवर खुश झाले . नाचुन नाचुन सगळे दमले होते पण धमाल आली .

" शरद यार ... एक नंबर ... फुल्ल धमाल ... " डोअरवरचा रवी म्हणाला .

" सही शरदभाय ... मजा आ गया ... " जिग्नेसही खुश दिसत होता .

" आयला चांगलं सरप्राईज दिलस यार ... मस्त ... "

" जाम भारी ..." सगळे जण त्याचे कौतुक करत होते .

" चला , आता आपण पूजा करुन घेऊ ..." सावंत म्हणाले . मग खिड़कीवरच्या देवीला आम्ही हार घालून देवीची आरती सुरु केली . जय देवी जय देवी महिषासुरमर्दिनी ... आरती सुरु झाली आणि मी सहज पलीकडे पाहिलं . सर्व बायका आरतीमधे सामील झालेल्या होत्या . अँटीव्हायरस सुद्धा आरती गात हलक्याश्या टाळ्या वाजवत होती . एक वेगळाच माहोल तयार झाला . सगळं वातावरण प्रसन्न झालं . आरती म्हणता म्हणता सारखं माझं लक्ष तिच्याकडेच जात होतं . ती मला मिळावी अशी आशा मनात धरुन होतो. अम्बे तुजवाचुन कोण पुरविल आशा ....

आरती झाली . नंतर प्रसाद वाटपही झाले . थोडा प्रसाद आम्ही पलीकडे लेडीज डब्यातही दिला . देवीची आरती आणि पूजा पार पडली आणि सगळे जण एकमेकांना दसऱ्याच्या हार्दिक शुभेच्छा देऊ लागले . शरदच्या ढोल ताशांनी बहार आणली . भडकमकरांनी खुष होऊन तर आपली बसायची जागाही त्याला दिली ... विंडो ! हा तर खुपच मोठा बहुमान होता . सगळ्यांनी त्याला विंडोत बळजबरीने बसवलं . आम्ही त्याचं कौतुक करत असतानाच माझा मोबाईलचा मेसेजटोन वाजला .

Mast majaa aali ... baaki tu mast nachatos … अँटी व्हायरसचा व्हॉट्सऍप मेसेज आला . चेहऱ्यावर नकळत एक हास्याची लेकर उमटली . मी पलीकडे तिच्याकडे बघितलं . ती मिश्किल नजरेने माझ्याकडेच पहात होती .

Thanks :) मी औपचारिक आभार मानले .

He asa dar varshi karta ka ?

Ho .... pan hya varshi amchya groupchya sharad ne dhol aanla hota mhanun jast maja aali .

Gr8. :) ती आज चांगल्या मूड मधे दिसत होती . तिने केशरी रंगाचा टॉप आणि जीन्स घातली होती . मस्त दिसत होती . तिला विचारावे का ? तिच्या लग्नाबद्दल ? एक विचार मनात आला . आता तसे बरेच दिवस उलटून गेलेत . त्या दोघांचा काहीतरी निर्णय झाला असेलच ! ती इतकी खुश दिसतेय म्हणजे नक्कीच ते दोघे लग्न करणार असतील . आपण कशाला मधे पडा ? तिने स्वतःहुन विषय काढला तर ठीक ... असा विचार करुन मी मोबाईल बंद केला आणि पुन्हा आमच्या ग्रुपच्या दंगामस्तीत सामील झालो .

" आयला , ही ढोल ताशाची आयडिया कशी काय सुचली रे ? " सावंत विचारत होते .

" तुम्हाला बोल्लो ना परवा ... एक सरप्राईज आहे म्हणून ... ते हे ! "

" धमाल आली ... पण सगळ्यात भारी भडकमकर नाचत होते ... " मी म्हणालो .

" हो ... खरंच भारी आहेत ते ... नाचताना त्यांचा पाय माझ्या पायावर पडलाय तो अजुन दुखतोय ...." भरत म्हणाला . आणि आम्ही सगळे हसलो .

" नायर अंकल पण कड़क नाचले ..."

" हो ना ... मी तर पहिल्यांदा त्यांना नाचताना बघितलं "

" मध्याचा फेवरेट नागिण डान्स मस्तच ! "

" सावंत मात्र नाचले नाहीत ... फोटो काढण्याच्या निमित्ताने लांबच रहात होते . "

" हो ... बरोबर आहे ... तरी मी दोन- तीन वेळा त्यांना खेचून आणलं नाचायला ... पण थोडंसं नाचल्यासारखं करुन परत त्यांची फोटोग्राफी सुरु करायचे .

" अरे बाबा , मला नाही नाचता येत ... काय करु ? "

" आणि आम्ही काय भरतनाट्यम शिकलोय काय ? आम्हाला तरी कुठे नाचता येतंय ... ? चार उड्या मारायच्या ! पतंग खेचायची …. नायतर मध्यासारखी नागीण काढायची …. झाला डान्स ! काय त्यात एवढं ? ”

" ये जिग्नेस तो नाचते नाचते गाड़ी के निचे जाने वाला ता ... मैंने कैसा तो संबाला उसको "

" आधी फ़क्त आपला ग्रुप होता , पण नंतर रवी आणि बाकीचे पण नाचायला आले ... फुल्ल टू धमाल आली ..."

" आणखी थोड़ा वेळ लोकल थांबायला पाहिजे होती ... " वगैरे वेगवेगळ्या प्रतिक्रिया ऐकायला यायला लागल्या . हे सण आणि उत्सव माणसाच्या आयुष्यात किती महत्वाचे असतात ह्याची जाणीव झाली . थोडा वेळ का होईना पण माणसांना आपापली दुःखे विसरायला मदत होते . मनाला एक विरंगुळा मिळतो . जगण्यासाठी नवीन ऊर्जा मिळते . नाहीतर जिग्नेस त्याचे दुखः विसरून , आज इतका आनंदी होऊन नाचला नसता आणि नायर अंकल त्यांच्या भावांच्या भांडणाच्या विचारांतून बाहेर पडले नसते . दसऱ्याला विजयादशमी का म्हणतात ह्याचा नवीन प्रत्यय आला ... सुखाने दुःखावर विजय मिळवला होता .

माझे " बांद्रा west " हे ईबुक आता अमेझॉन किंडल वर उपलब्ध आहे . त्याची लिंक खाली दिली आहे . वाचून आपला अभिप्राय जरूर द्यावा .

https://www.amazon.in/%E0%A4%AC%E0%A4%BE%E0%A4%82%E0%A4%A6%E0%A5%8D%E0%A4%B0%E0%A4%BE-west-Marathi-Milind-Mahangade-ebook/dp/B07XH2QVHG/ref=sr_1_7?keywords=bandra&qid=1567958743&s=digital-text&sr=1-7

मंगळवार, २० ऑक्टोबर, २०१५

लोकल डायरी -- २८

http://milindmahangade.blogspot.in/2011/11/blog-post_21.html लोकल डायरी --१

http://milindmahangade.blogspot.in/2011/12/blog-post.html लोकल डायरी --२

http://milindmahangade.blogspot.in/2012/01/blog-post.html लोकल डायरी -- ३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_8.html लोकल डायरी --४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_10.html लोकल डायरी --५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post.html लोकल डायरी --६

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_27.html लोकल डायरी --७

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post.html लोकल डायरी --८

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_19.html लोकल डायरी --९

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_26.html लोकल डायरी --१०

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_29.html लोकल डायरी --११

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post.html लोकल डायरी -- १२

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_6.html लोकल डायरी -- १३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_17.html लोकल डायरी --१४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_22.html लोकल डायरी --१५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post.html लोकल डायरी --१६

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post_19.html लोकल डायरी -- १७

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post_26.html लोकल डायरी -- १८

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post.html लोकल डायरी --१९

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post_13.html लोकल डायरी -- २०

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post_20.html लोकल डायरी -- २१

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/08/blog-post.html लोकल डायरी -- २२

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/08/blog-post_18.html लोकल डायरी -- २३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/09/blog-post.html लोकल डायरी -- २४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/09/blog-post_12.html लोकल डायरी -- २५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/10/blog-post.html लोकल डायरी --२६

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/10/blog-post_13.html लोकल डायरी --२७

" ए , चला, चला .... २०० - २०० रुपये काढा .... " आम्ही सगळे आमच्या बसायच्या जागेवर स्थानापन्न होण्याच्या आधीच शरद- भरत म्हणाले . भरतच्या हातात एक छोटी डायरी होती . ते दोघे केबलच्या वसुलीला आलेल्या पोरांसारखे वाटत होते .

" कसले रे ? " सावंतांनी विचारलं .

" काय सावंत ? तुमच्याकडून ही अपेक्षा नव्हती . विसरलात काय ? " भरत विचारता झाला .

" अरे हो .... आलं लक्षात ... काय करु बाबा ... वय झालं आता..." असं गमतीने म्हणत सावंतांनी खिशात हात घातला , आणि १०० च्या २ नोटा काढून दिल्या . त्यांचं बघुन नायर अंकलनी सुद्धा पैसे दिले .

" सगळ्यांना मागताय ... तुम्ही दिलेत का रे ? " भडकमकर उवाच .

" बास काय .... आपण नाय देणार तर कोण देणार आधी ... हे बघा आमच्या दोघांची नावं आहेत पहिली … " पुराव्यासकट भरतने त्याच्या हातातली छोटी डायरी दाखवली .

" बरं बाबा ... घ्या " म्हणत भडकमकरांनी खिसा रिकामा केला . मीही न बोलता २०० रु काढून दिले . जिग्नेसकडे मागावेत की नाही ह्या विचारात असताना त्यानेच २०० काढून दिले . सगळ्यांचे पैसे गोळा झाले .

" ओके , आता कसं काय नियोजन करायचं ? " शरदने विचारलं .

" नियोजनाचं काय ? आपण नेहमी करतो तेच ... " मी म्हणालो .

" ओके , आपला डबा सजवायला त्या पताका , झिरमिळ्या, पेढे , नारळ , अगरबत्ती ... आणि मुख्य म्हणजे देवीचा फोटो . " भरतने नेहमीप्रमाणे यादी वाचून दाखवली .

" आणखी एक सरप्राईज असणार आहे ह्या दसऱ्याला .... ! ते त्या वेळेस समजेल … " शरद हे असलं काहीतरी बोलून उत्सुकता ताणत बसतो . तो आता लगेच काही सांगणार नाही हे माहीत असूनही सगळ्यांनी मग , " कसलं सरप्राईज ... काय ? " वगैरे विचारुन औपचारिकता पूर्ण केली . आमच्या ग्रुपमधे तिघे जण अशा बाबतीत जास्तच उत्साही आहेत . पण सध्या जिग्नेसची परिस्थिति लक्षात घेता सगळी जबाबदारी शरद - भरत या दोघा खंद्या वीरांनी आपल्या खांद्यावर घेतली होती . आमचं काम फक्त पैसे ढीले करणं एवढंच होतं , आणि ते आता झालं .

अँटी व्हायरस नेहमी प्रमाणे समोर पलिकडच्या डब्यात उभी होती . मी माझी बसायची जागा सावंतांना दिली आणि उभा राहिलो . माझ्यात कर्णाचा अवतार कुठून शिरला ह्याचं आश्चर्य व्यक्त करत सावंत मी दिलेल्या जागेवर बसले . अँटी व्हायरसकड़े पाहिलं , तिचं लक्ष तिच्या मोबाईलमधे होतं . चेहऱ्यावरुन तर काहीच अंदाज येईना . ती मोबाईल पाहण्यात गढुन गेली होती . कानाला इअर फोन लागलेले होते . अचानक मला आठवलं की मधल्या काही भेटींमधे मी तिच्याकडून तिचा मोबाईल नंबर घेतला होता . तिला मेसेज करावा का ? ह्या विचारानेच एकदम हुशारल्यासारखं झालं . तिच्याकडे स्मार्ट फोन असल्याचं दिसत होतं म्हणजे व्हॉट्स ऍप असावं . मी लगेच माझा फोन काढला आणि कॉन्टेक्टस् मधे जाऊन तिचा नंबर शोधला . तोही अँटी व्हायरसच्या नावाने सेव केलेला असल्याने लगेच सापडला . मी व्हॉट्स ऍप वर सर्च केल तर तिच्याकडेही व्हॉट्स ऍप असल्याचं दिसलं . गुप्त खजिन्याचा शोध लागावा तसा मला आनंद झाला . इतके दिवस आपल्या हे लक्षात कसं आलं नाही ह्याचंच मला आश्चर्य वाटू लागलं . तिचा डी.पी. सुधा मस्त होता . सुंदरच दिसत होती त्यात ! कोणत्या तरी समुद्रकिनारी काढलेला सेल्फ़ी डी. पी. म्हणून लावला होता . तिला मेसेज करावा का ? असा विचार करता करताच hi असा मेसेज टाईप करुन गेलाही .... व्हॉट्स ऍप वर एक बरोबरची खुण उमटली . म्हणजे माझ्याकडून तर मेसेज गेला होता . आता मी दोन बरोबरच्या खुणा होण्याची वाट बघु लागलो . त्या काही लवकर होईनात . कदाचित तिला रेंज नसावी . मी दर दोन सेकंदानंतर फोन चेक करत होतो . पण एकाच्या दोन खुणा होईनात . लहान मुलं जशी झाड़ लावल्यावर ते रोज किती वाढलं हे बघतात तसं माझं झालं .

" काय रे मध्या ? कुणाचा फोन येणार आहे का ? " शरदने माझ्याकडे बघत विचारलं .

" नाही रे ... असंच ...."

" नेहमी कधी इतका फोन चेक करत नाहीस म्हणून विचारलं . " शरद खोचकपणे विचारत होता . मला कळलं ते , पण दाखवलं नाही . पुन्हा तसाच फोनकडे बघत राहिलो . मी पाठवलेल्या मेसेज वर दोन बरोबरच्या खुणा मला काही दिसेनात . यांत्रिकपणे नजर पलीकडे लेडीज डब्याकडे वळली . मोबाईल तिच्या हातात होता पण नजर बाहेर कुठेतरी होती . ह्या फेसबुक आणि व्हॉट्स ऍप च्या मेसेजेसचे नोटिफिकेशन अविरत चालू असतात . दर सेकंदाला कुठल्या न कुठल्या ग्रुपवरुन मेसेज , जोक्स , फोटोज येतच असतात . त्यातले बरेचसे पुन्हा पुन्हा येतात त्यामुळे वैताग येतो आणि मग नकळतपणे बरेचसे मेसेज वाचलेही जात नाहीत . पण तिने माझा मेसेज वाचावा असं मला मनापासून वाटत होतं . पण ती कानाला इयरफोन लावून गाणी ऐकत असावी . म्हणजे आता एखादं गाणं संपेपर्यंत ती काही मोबाईल बघायची नाही .

" अंकल आप मेरे एंगेजमेंट को क्यूँ नहीं आये ? " शरद नायर अंकलना विचारत होता .

" आई ऍम वेरी सॉरी ... मेरेको जरा दूसरा काम ता .. . तोडा फॅमिली प्रॉब्लम चालू है ... " नायर अंकलचा प्रॉब्लेम मला माहित होता . ते त्यांच्या भावांबद्दल जास्त विचार करत होते . आजकाल असा विचार कोण करतं ? शरदची मॅगीशी एंगेजमेंट मागच्या आठवड्यात झाली . आम्ही सगळे हजर होतो . आमची उपस्थिती गरजेचीच होती . कारण हे सर्व आमच्यामुळेच तर झालेलं होतं ! शरद - भरत मोबाईलमधले एंगेजमेंटचे फोटो बघत बसले . सावंतांनी पेपरच्या चार घड्या करुन पुस्तकासारखा पेपर वाचायला घेतला . खिड़कीतून येणाऱ्या वाऱ्याचा परिणाम भड़कमकारांवर झालेला होता . त्यांच्याबरोबर नायर अंकलही समाधीच्या तयारीला लागले . मी सगळ्यांवर नजर फिरवुन पुन्हा फोनकडे पाहिलं . व्हॉट्स ऍप मधे मेसेजवर दोन बरोबरच्या खुणा झालेल्या होत्या . चला , म्हणजे तिच्या मोबाईल मधे माझा hi पोहोचला होता तर ! पण ती अजूनही फोन बघेना . गाणी ऐकत ती लोकलच्या दरवाज्याबाहेर बघत उभी होती . ' ओह , कम ऑन , मोबाईल बघ ...' मी मनातल्या मनात म्हणालो . आणि लगेच तिने मोबाईलमधे पाहिलं . टेलीपथी की काय तरी असं असतं म्हणतात . त्याचा आज अनुभव आला . तिने आलेले नोटिफिकेशन पाहिले . माझा hi तिने बघितला असावा , दोन भुवयांच्यामधे चिमुकलं प्रश्नचिन्ह आणि आश्चर्य ह्यांची मिसळ झालेली क्षणभरच दिसली . लगेच तिने आमच्या डब्याकडे कटाक्ष टाकला . नजर मला शोधत होती . मला तिच्या ह्या हालचालींचं निरिक्षण करण्यात गंमत वाटत होती . अखेर तिने मला शोधलं . आणि तिने उत्तरादाखल फोनमधे hi करून हसरा स्माईली टाकला . मीही प्रतिसाद दिला .

Kashi aahaes ?

Mast . Ani tu ?

Mi pan .

पूर्वी लोक एस एम एस चा पॅक वापरून चॅटिंग करायचे . पण आता व्हॉट्स ऍपने आणखी चांगली सोय करुन दिली . पण आता काय बोलावे ( लिहावे ) हा प्रश्न पडला . पण जास्त वेळ गेला नाही

" train la navhatis ka 2-3divas ?

Ho... mi punyalaa gele hote .

Kkkkk

Mi waat pahili tujhi . ( हे लिहिल्यावर आपण ज़रा जास्तच पुढचं लिहिलं असं वाटलं )

Mhanje train la aali nahis mhanun kalaji watali ( लगेच कारणमीमांसा करुन टाकली )

Oh ..... really ?

Yes :) :) :)

Punyala kon aahe ?

I mean sahaj geli hotis ki office chya kamasathi ?

Aniket chya aailaa bhetayala gele hote .

Ohh ...

Mhanje lagna zalyavar tu punekar honaar tar ... ! ( हे लिहिताना मला फार कष्ट पडले )

पण हे वाचल्यावर तिने काहीच रिप्लाय दिला नाही . मी तिच्याकडे पाहिलं . ती औपचारिक हसली . तिच्या चेहऱ्यावरुन तिच्या मनाचा ठाव लागत नव्हता . मीही पुढे जास्त काही लिहिलं नाही . मोबाईल खिशात ठेवणार इतक्यात -

" आँखों ही आँखों में इशारा हो गया ....बैठे बैठे जीने का सहारा हो गया .... " शरद - भरत माझ्याकडे बघुन गाणं म्हणायला लागले . ह्याचा अर्थ त्या दोघांना माझ्यावर संशय आलेला असावा. संशय कसला खात्रीच असावी . कारण भरत माझ्याकडे मिश्किलपणे बघुन गालातल्या गालात हसत होता . त्याला अँटी व्हायरसबद्दल आधीही माहीत होतं , आणि त्याने शरदलाही हे सांगितलं असावं असं त्या दोघांच्या वागण्यातुन दिसत होतं . आता काहीही लपवाछपवी करायची नाही असं मी ठरवलं .

" काय रे ? काय झालं ? "

" काही नाही ... असंच गाणी म्हणतोय ... तुला काय प्रॉब्लम आहे का ? " शरद चिडवण्याच्या उद्देशाने म्हणाला .

" नाही ... मला कशाला काय प्रॉब्लम असेल ... " मी पुन्हा अँटी व्हायरसकड़े पाहिलं . ती बाहेर बघत होती .

" तू तिला सरळ विचारुन का नाही टाकत ? " अचानक शरद म्हणाला .

" काय ? काय विचारायचं मी ? "

" हे बघ जास्त शहाणपणा करु नकोस ... मला सगळं माहीत आहे ... जे मनात असेल ते विचार ना .... "

" ते तितकं सोप्पं नाही रे बाबा ... तिचं लग्न ठरलंय ... "

" ठरलंय ना ... अजुन झालं तर नाही ना ...? मग काय प्रॉब्लम आहे ? " शरद पक्का फिल्मी आहे , आणि तो असलेच काहीतरी सल्ले देणार हे मला माहीत होतं .

" नाय रे बाबा ... ती वेगळी मुलगी आहे ... सध्या थोड़ीफार मैत्री आहे , ती पण तुटायची ...."

" अरे काय नाय होत ... माझं ऐक , हे असं लटकत बसण्यापेक्षा विचारुन मोकळा हो … आपले मोहोबतें मधले शारुखगुरुजी काय सांगतात ? ” शरद कीर्तनकारच्या सुरात म्हणाला .

“ काय सांगतात महाराज ? ” भरतनेही त्याच्या सुरात सूर मिसळला .

त्याने लगेच आडवे हात पसरून शाहरुखचं बेअरिंग घेतलं , “ अगर तुम किसीको चाहते हो तो जाओ …. जाओ , जाकर उसे बोल दो कि तुम उसे प्यार करते हो …. ये मत सोचो कि वो हां बोलेगी या ना …. बस बोल दो …. क्या समझे मधु बाबू ? बघ , नायतर आयुष्यभर मित्रच रहाशील ..." शरद बोल्ला ते पूर्ण नाही पण थोडंसं मनाला पटण्यासारखं होतं . मॅगीच्या बाबतीत त्याने जे केलं ते मला माहितच होतं . पण त्याच्या एवढी डेरिंग आपल्यात नाही हेही पटत होतं . पुन्हा अँटी व्हायरसकड़े पाहिलं . काय करु ? च्यायला , काही कळत नाही ....

मंगळवार, १३ ऑक्टोबर, २०१५

लोकल डायरी २७

http://milindmahangade.blogspot.in/2011/11/blog-post_21.html लोकल डायरी --१

http://milindmahangade.blogspot.in/2011/12/blog-post.html लोकल डायरी --२

http://milindmahangade.blogspot.in/2012/01/blog-post.html लोकल डायरी -- ३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_8.html लोकल डायरी --४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_10.html लोकल डायरी --५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post.html लोकल डायरी --६

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/03/blog-post_27.html लोकल डायरी --७

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post.html लोकल डायरी --८

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_19.html लोकल डायरी --९

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_26.html लोकल डायरी --१०

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/04/blog-post_29.html लोकल डायरी --११

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post.html लोकल डायरी -- १२

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_6.html लोकल डायरी -- १३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_17.html लोकल डायरी --१४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/05/blog-post_22.html लोकल डायरी --१५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post.html लोकल डायरी --१६

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post_19.html लोकल डायरी -- १७

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/06/blog-post_26.html लोकल डायरी -- १८

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post.html लोकल डायरी --१९

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post_13.html लोकल डायरी -- २०

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/07/blog-post_20.html लोकल डायरी -- २१

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/08/blog-post.html लोकल डायरी -- २२

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/08/blog-post_18.html लोकल डायरी -- २३

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/09/blog-post.html लोकल डायरी -- २४

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/09/blog-post_12.html लोकल डायरी -- २५

http://milindmahangade.blogspot.in/2015/10/blog-post.html लोकल डायरी --२६

लोकल डायरी २७

" मधु .... अरे मधु .... हॅलो ... मधु ...." मागून कोणीतरी हाक मारत होतं . मी मागे वळून पाहिलं तर मागून अँटी व्हायरस धावत येत होती . ती जवळ आली आणि धापा टाकू लागली . थोडा दम खाल्ल्यानंतर म्हणाली , " अरे तुला किती हाका मारल्या ? लक्ष कुठे आहे तुझं ...? "

" सॉरी, मी ज़रा वेगळ्या विचारात होतो ... बोल ना काय झालं ? "

" मधु ... मला तुला काहीतरी सांगायचं आहे . "

" हा , बोल ना ...."

" आपण इतके दिवस भेटतोय ... पण मला आज एक गोष्ट प्रकर्षाने जाणवली .... " ती सरळ माझ्या डोळ्यात डोळे घालून म्हणाली. मला एकदम हृदयाचा ठोका चुकल्यासारखं वाटलं .

" कसली गोष्ट ? " कसेबसे शब्द माझ्या तोंडुन निघाले. घशाला कोरड पडल्यासारखं वाटू लागलं .

" तुझ्या-माझ्या बाबतीतली गोष्ट ...."

" काय ... बोल ना ..." माझा सगळा जीव कानात गोळा झाला .

" मला .... मला तू आवडायला लागलायस ..." तिने नजर खाली करत हे वाक्य उच्चारलं , आणि मी काय ऐकतोय ह्यावर माझा विश्वासच बसेना ...

" काय ? परत बोल .... परत बोल ..."

" मला तू आवडतोस ...."

" ओ माय गॉड ... खरंच ... म्हणजे तू ... म्हणजे आपण .... म्हणजे तुला ... मी ... खरंच .... " मला काय बोलवं आणि काय करावं तेच सुचेना आणि मी त्या आनंदात जोरात ओरडलो .... तिने मला मिठीच मारली . मग मीही तिच्या मिठीत विसावलो . विरघळून गेलो , चहात साखर विरघळते तशी ! थोड़ा वेळ तसाच गेला , सहज पलीकडे पाहिलं तर समोर तिचा होणारा नवरा अनिकेत उभा होता ... आमच्याकडे रागाने पहात ...! तो झपाझप पावलं टाकित आमच्या जवळ आला आणि माझ्या हाताला धरुन ओढू लागला . मला कळेना, हा अँटी व्हायरसला सोडून मला का ओढतोय ...? त्यानंतर अचानक काय झालं कुणास ठाऊक , अनिकेत बाईच्या आवाजात बोलायला लागला , " अरे काय चाल्लय तुझं ? किती मोठ्याने ओरडतोयस ? उठ .... जागा हो ..." अनिकेतच्या जागी मला आता माझ्या आईचा चेहरा दिसू लागला ... हे असं काय होतंय ? " अरे ए मध्या .... जागा झालास का नीट ? " मी डोळे किलकिले करुन पाहिलं तर समोर खरंच आई हातात झाड़ू घेऊन उभी होती . मी सरळ पाहिलं ... समोर सीलिंग फॅन फिरत होता . थोड्या वेळासाठी मला कळेना की मी नक्की कुठे आहे .

" ओह ... शीट ... कशाला मला उठवलंस ? " मी आईवरच डाफरलो.

" उठवू नको तर काय करु ? ओरड़त होतास कसला ! आणि घड्याळात बघा ज़रा ... आज ऑफिसला जायचं नाही का ? " मी बघितलं तर ७.३० झाले होते . धडपडत उठलो... आणि तयारीला लागलो .

स्टेशनच्या रोडवर जातानाही माझ्या डोक्यात त्याच स्वप्नाचा विचार चालु होता . काय मस्त वाटत होतं म्हणून सांगू ! स्वप्नात का होईना पण अँटी व्हायरसने मी तिला आवडतो असं सांगितलं होतं . पहाटे पडलेली स्वप्नं खरी होतात असं म्हणतात , पण हे स्वप्न तर मला सकाळी पडलं होतं . आईने झोपेतून उठवलं तेव्हा साडे सात झालेले मी पाहिले . म्हणजे मग हे स्वप्न पहाटे पडलं नाही ? मग आता काय होईल ? हे स्वप्न खरं होईल की नाही ? थोडं फार इकडे तिकडे चालतं ... पहाटे आणि सकाळ मधे वेळेचं जास्त अंतर कुठे आहे ? म्हणजे हे स्वप्न खरं व्ह्यायला काही हरकत नाही ... मी उगाचच माझ्या मनाची समजूत घालत रस्त्याने चाललो होतो . गेले ३-४ दिवस ती गाडीला आली नव्हती . काय झालं असेल कुणास ठाऊक ? मागे भेटली तेव्हा ती द्विधा मनस्थितित होती . तिच्या होणाऱ्या नवऱ्यासोबत तिचे काही मतभेद झाले होते . त्यानंतर त्यांनी स्वतंत्रपणे विचार करण्यासाठी वेळ घेतला . अँटी व्हायरस तर म्हणाली की तिचा १५ दिवसांचा प्रोबेशन पिरियड चालू आहे ... पुढच्या काही दिवसांनी तिचा होणारा नवरा जर्मनीहुन येईल . तेव्हा ते दोघे काय निर्णय घेतील ? अँटी व्हायरस सगळं विसरुन पुन्हा त्याच्याशी लग्न करायला तयार झाली तर ? छे ... ! विचारही नको वाटतोय . मी स्टेशनला पोहोचलो तेव्हा गाडी प्लॅटफॉर्मला आधीच लागली होती . डोअरवरच्या रवीच्या ग्रुपने दरवाज्यातच आपापले मोर्चे बांधले होते .

" काय मध्या भाई ... ? उशीर झाला काय ? " रवीने विचारलं .

" हो रे ... थोडासा ... " म्हणत मी आत शिरलो . आमचे सर्व जण हजर होते , जिग्नेस सकट ! आज तो नेहमीप्रमाणे डाऊन करुन आला होता . म्हणजे साहेबांची गाडी हळू हळू रुळावर येत होती .पण त्याचा नेहमीचा खेळकर स्वभाव मात्र राहिला नव्हता . त्याची नेहमी इज्जत काढणारा शरदसुधा त्याच्याशी इज्जतीत वागत होता . मी सगळ्यांना नमस्कार, चमत्कार ... हाय हॅलो केलं , माझी बॅग वर रॅक वर टाकली आणि सीट्सच्या मधे जाऊन उभा राहिलो .

" आज उशीर कसा काय झाला रे तुला ? " सावंतांनी विचारलं .

" मस्त झोप लागली होती ... उशिरा उठलो ..." माझ्या उत्तरावर सावंत मिशितल्या मिशीत हसले आणि त्यांनी पेपर मधे डोकं घातलं . नायर अंकलना आज काय झालं कुणास ठाऊक ? , बसलेले होते ते उभे राहिले आणि भरतला त्यांच्या जागेवर बसवलं . तो नको नको म्हणत असतानाही त्यांनी त्याला बळेच बसवलं आणि माझ्यासोबत मधल्या जागेत उभे राहिले . नायर अंकल असे उभे राहिलेले पाहून आमच्या ग्रुपचा जो तो त्यांना आपली जागा त्यांना बसायला द्यायला लागला . म्हातारा माणूस उभा राहणार आणि आपण तरुण असूनही बसणं योग्य नाही असाच प्रत्येकाने विचार केला असणार . पण त्यांनी कुणाचं ऐकलं नाही . ते सगळ्यांना समजावत तसेच उभे राहिले . मलाही त्यांचं हे वागणं ज़रा विचित्रच वाटलं .

" क्यूँ अंकल ... क्या हुआ ... ? " मी हळूच त्यांना विचारलं .

" कुच नहीं ... ऐसेही ... तुम लोग हररोज मेरे लिए जगा पकड़ता है ... आज सोचा खड़े रेहके जाके देखते है ...। " ते म्हणाले आणि लोकलने निघतानाचा झटका दिला . त्या सरशी नायर अंकल थोड़े हलले ... तोल जाऊ नये म्हणून त्यांनी माझा खांदा पकडला . गाडी निघाली . ' पुढील स्टेशन उल्हासनगर .... कृपया गाडीतून उतरताना गाडीचे पायदान आणि फलाटामधील अंतरावर लक्ष असू दया ... अगला स्टेशन उल्हासनगर ... कृपया गाडीसे उतरते समय गाड़ीके पायदान और प्लॅटफॉर्म के बीच के अंतर पर ध्यान दे ... प्लीज माइंड दी गॅप बिटवीन फुटबोर्ड अँड प्लेटफार्म व्हाइल अलायटिंग फ्रॉम दी ट्रेन .... ' ही नविनच सूचना स्पीकर मधून ऐकायला यायला लागली . सुरुवातीला आम्हाला सगळ्यांना त्याची गंमत वाटली . पण ती बाई तर प्रत्येक स्टेशनच्या अगोदर आधी मराठीत , मग हिंदीत आणि मग इंग्रजीत तीच तीच सूचना देऊन डोकं उठवायला लागली . सकाळी सकाळी पेंगणाऱ्या लोकांची शांतताच ह्या स्पिकरवाल्या बाईने हिरावुन घेतली . त्यात आमचे भडकमकर सुधा होते ... " च्यायला , ही काय नविन डोकेदुखी ...? " त्यांची झोपमोड झाल्याने ते वैतागले होते . तिच्या तीनही भाषेतील सूचना संपतात न संपतात तोच पुढचं स्टेशन येत होतं . कल्याणला जाईपर्यंत त्या सूचना देणाऱ्या बाईने ताप दिला अक्षरशः ! भडकमकर तर उठून तो स्पीकर फोडायला निघाले . सगळ्यांनी आवरलं आणि समजावलं तेव्हा कुठे शांत झाले . ते तसेच चरफडत विंडोला डोकं टेकुन डोळे मिटून बसले . नेहमी लोकलने अंबरनाथ प्लॅटफॉर्म सोडायच्या आत त्यांची ब्रम्हानंदी टाळी लागलेली असते , पण आज काही केल्या त्यांना झोप येईना . लोकलने डोंबिवली सोडली तेव्हा कुठे ती बाई जरा वेळ शांत बसली . आता ठाण्यापर्यंत चिंता नाही . मी पलीकडे पाहिलं . अँटी व्हायरस समोर उभी होती . आज तिने कानात इअरफोन लावले नव्हते . बराच वेळ ती दरवाज्यातून बाहेर बघत उभी होती . काय विचार करत असेल ? मूड काही ठीक दिसत नाही .

" मधु , तुमारे कितने बाई है ? " नायर अंकलच्या साऊथ टोन मिश्रित प्रश्नाने माझी विचारांची साखळी तुटली .

" आं .... नहीं अंकल मुझे भाई नहीं ... सिर्फ एक बेहेन है ।" मी म्हणालो .

" हं.... अच्छा है .... बाई नहीं है तो ...." त्यांच्या बोलण्यात निराशेची थोड़ी झाक असल्यासारखं वाटलं .

" क्यूँ अंकल ? क्या हुआ ? "

" कुच नय ... ऐसेही बोला ... तुमको बाई नै है तो टेंशन नय है ..."

" क्या हुआ अंकल ... आपके भाईसे आपका कुछ झगड़ा हुआ क्या ? "

" नहीं .... वो होता तो अच्चा होता शायद .... " ते असं का म्हणाले मला काहीच कळलं नाही .

" मतलब ? "

" अरे, अब क्या बताने का ? घर घर तो यही कहानी है ...."

" अगर पर्सनल है तो नहीं बताया तो भी चलेगा ... " ही एक प्रकारची युक्ति आहे जी भरतने मला शिकवली होती . समोरच्या माणसाबद्दल किंवा त्याच्या बोलण्याकडे जास्त लक्ष दिलं नाही तर तो आपणहुन त्याच्याबद्दलची माहिती देतो .पण नायर अंकलना खरं तर काहीतरी सांगायचं होतं . पण कसं सांगायचं हे कळत नव्हतं .

" अरे नहीं , इतना बी पर्सनल नई ... वो क्या है ना , मेरे दो बाई है , चोटे भाई ... गांव में रेहते है ... मदुरै ... पिचले साल मेरा पिताजी एक्सपायर्ड हो गया ... तब तक तो सब टिक ता ... लेकिन पिताजी के बाद सब बिगड़ गया ... "

" बिगड़ गया मतलब ? "

". मेरे जो दो बाई है उनका एक दूसरेसे झगड़ा हो गया. एकदम सिम्पल रीझन ता ... हमारा जॉइंट फॅमिली टूट गया . इतने दिन तक संभालके रखा हुआ मेरा फॅमिली टूट गया ... मुजे इतना दुख हुआ ये वो दोनों नहीं जानते . अब वो दोनों एक दूसरे से बात नई करते . हर बाई आके उसका साईड कैसा राईट है वो मुजे बताता है ... लेकिन मेरे बारें में कोई सोचता नहीं । मुजे कैसा लगता होगा इसकी किसीको कुच पडी नहीं ..."

" भाई भाई के झगड़े तो हमेशाके ही है अंकल ... महाभारत के जमाने से ... " मी माझ्या परीने त्यांना समजवण्याचा प्रयत्न केला .

" ह्म्म्म... तुम बराबर बोलता है । ये बात मुजे मालूम है ... लेकिन ये सब बातें मेरे बी घर में होंगी ये मैंने कबी सोचा नई ता ... मेरे दोनों बाई मेरी बहुत इज्जत करते है ... लेकिन अब वो एकदूसरे के दुश्मन जैसे हो गये है .. मुजे समज नहीं आ रहा की क्या करुँ ?

" कुछ मत करीये अंकल ... आप उन्हें कितना भी समझायेंगे तो भी वो नहीं सुनेंगे ... उन्हें उनके हाल पर छोड़ दीजिये ... जब थोडा टाईम जायेगा तब उन्हें शायद अपने आप समझ आएगा ... " दुसऱ्याला सूचना देणं किती सोप्प असतं . मी असं म्हणालो आणि नायर अंकल त्यांच्या विचारात गढुन गेले . ते त्यांच्या भावांचाच विचार करत असावेत असं त्यांच्या चेहऱ्यावरुन दिसत होतं . खरं तर किती विचित्र गोष्ट आहे ना ? ज्याच्याबरोबर आपण लहानपणापासून असतो . जो नेहमी आपल्या जवळ असतो . ज्याला आपल्या बऱ्याचशा गोष्टी माहित असतात आणि त्याच्या आपल्याला , अशा भावांमधे मोठे झाल्यावर असं काय विपरीत घडतं की ज्याने ते एकमेकांपासून दुरावतात ? सगळ्याच घरात असं होतं असं नाही पण बहुतांशी घरांमधे हीच परिस्थिति आहे . लहानपणी ज्याच्याबरोबर आनंदाने गोळ्या बिस्किटे वाटून खाल्ली त्याच्याशीच मोठं झाल्यावर भांडून घराची वाटणी कशी काय मागितली जाते ? भावाभावांची भांडणं , भाउबंदकी हा एक रोग आहे ... संसर्गजन्य रोग ... ! कधी कधी आपल्याला हा शेजारच्या घरात दिसतो , कधी मित्रमैत्रिणींच्या , पण ह्याचा संसर्ग आपल्या घराला कधी होतो ह्याचा आपल्यालाही पत्ता लागत नाही . मग दुसरं काही दिसत नाही ... सख्खा भाऊ वैरी होतो .... आणि घरं तुटतात ....

मनमौजी

रविवार, २५ ऑक्टोबर, २०१५

लोकल डायरी -- २९

मंगळवार, २० ऑक्टोबर, २०१५

लोकल डायरी -- २८

मंगळवार, १३ ऑक्टोबर, २०१५

लोकल डायरी २७

हा ब्लॉग शोधा

फॉलोअर

एकूण पृष्ठदृश्ये

ब्लॉग संग्रहण